Prolog

     Nikt tak naprawdę nie jest w stanie zrozumieć dlaczego czas tak szybko płynie. Czemu, dlaczego? To pytanie jest zadawane od wieków... Tak, właśnie przez nią. Przez zdrajczynię Srebrnego Księżyca. Tak, to była jej wina... To dlatego doszło do przebudzenia Królowej Metalii. Nie rozumiała teraz siebie. Patrzyła na Ziemię, a wkoło były wszędzie ciała... Ciała mieszkańców księżyca. Królowa, księżniczka, czarodziejki... To właśnie jej niekompetencja, zniszczyła to wszystko.

- Dlaczego do tego doszło...? Czy jestem aż tak wielką porażką...? Nie jestem godna bycia jedną z czarodziejek... - wyszeptała cicho, po czym na ziemię upadały jej łzy spływające po bladych policzkach. Czuła ogromną winę, nie ocaliła nikogo z królewskiej rodziny. Opuściła ich w potrzebie. To będzie jej grzech, z którym będzie żyła do końca. Po chwili, idąc przed siebie doszła do miejsca gdzie leżało ciało królowej Selenity.

- Królowo, wiem że nigdy mi tego nie wybaczysz co uczynię teraz.. Ale muszę iść do przyszłości aby ochronić t o czego nie zdążyłam ochronić tutaj... - rzekła, przywołując to co miała w swoim sercu, głęboko ukryte. Patrzyła na to długą chwilę, zastanawiając się czy to naprawdę będzie dobrym wyborem. 

- Kochana siostrzyczko, jesteś naprawdę pewna że chcesz to uczynić? - zapłakana dziewczyna spojrzała w stronę głosu, nie dowierzając że go słyszy. Po czym wszystko wydarzyło się strasznie szybko. W piersi dziewczyny był wbity czarny miecz. Ciało upadło na ziemię.

- Dlaczego...? - udało jej się wyszeptać, po czym jej wzrok zamglił się i... Umarła. Kiedy nieszczęsna już nie oddychała, czarnowłosa patrzyła na nią z ogromną pogardą.

- Ja się tym teraz zajmę, moja droga siostrzyczko.. - rzekła ciemnooka kobieta, po czym... Przeniosła się do przyszłości, aby pozbawić życia Księżniczkę Srebrnego Księżyca. Lecz zapomniała o jednym, że każda wojowniczka odradza się na nowo...